Analyse door Peter-Vincent Schuld & Christel Dubos

Leidende foto: Place de l’Europe in Luxemburg, met de voetganger naar rechts © Peter-Vincent Schuld

Wij weten niet of u het weet, maar als je de kleur blauw en de kleur geel mengt, de kleuren van Europa, dan krijg je groen. Met andere worden, groen is een bastaardkleur. Zo maar even een nutteloze, edoch een interessante bemerking in het licht bezien van het aangenaam en het politiek zeer nuttig verlies van de Groenen in het Europees Parlement gedurende de afgelopen verkiezingen van 6 tot en met 9 juni.

Er moet ons iets van het hart. We worstelen met de navolgende overdenking;

Wijsheid is om je niet te verlaten op zaken die je niet voor 100% weet. Er is een verschil tussen razendsnel rondgaande berichten, die we voor het gemak maar informatie zullen noemen en harde feitelijke data. Een wetenschappelijke consensus is een vorm van overeenstemming tussen wetenschappers die louter indicatief is maar geen exacte wetenschap vormt. Als het op politiek aankomt ligt het niveau dus altijd beduidend nog veel lager, zeg maar een factor 1000 lager en meestal gebaseerd op de waan van de dag onder een zeker politiek gesternte waarin feiten, harde feiten het meestal moeten afleggen tegen het rationeel denken. De absolute relativiteit van politiek waarin gestuurd wordt op realiteiten die we vaak nog niet niet kennen of niet willen onderkennen. Leg dat maar eens eerlijk uit aan een kiezer die niet bezig is met empirisch denken maar zich liever bezighoudt met een of ander, schijnbaar voor veel mensen belangrijk Europees voetbaltoernooi in Duitsland, dat op 14 juni a.s. van start gaat. Wij geven forfait. In een taal die wat makkelijker te begrijpen is; het interesseert ons geen barst, dat hele voetbal niet. Gaat nergens over. De verkiezingen voor het Europees Parlement gingen wel ergens over.

De opkomst in Nederland voor de Europese Verkiezingen was  bedroevend laag. Slechts 51% van de kiesgerechtigden nam de moeite om hun stem uit te brengen. Feitelijk betekent het dat 49% van de potentiële kiezers zomaar thuis bleef, de uitzonderingen met bijzondere redenen niet meegerekend. Maar deze 49% heeft vaak wel een mening over het politiek verhaal binnen de Europese Unie. Welke mening deze ook mag zijn. Kijk dat vinden we gewoon zwaar bedroevend. Als je het recht hebt om een mening te uiten via een stem, doe dat dan ook en ga niet als de vermeend beste stuurlui aan wal staan.

Het Groen-Rode kiezersbedrog en de grafsteen voor Groen

Bij het Europees Parlement ligt een verlaten gedenksteen, niet onderhouden, kapot en in verval geraakt. Iets met bomen en milieu. Neergelegd door een Europees Commissaris uit lang vervlogen tijden, Margret Wallström. Zo vergaat de waan van de dag.

Laten we eerst even aandacht besteden aan het kiezersbedrog van GroenLinks PvdA . Één kieslijst, en feitelijk worden de verkozenen gesplitst over de rode fractie van de socialisten sociaaldemocraten en de groene fractie in het Europees Parlement. De groenen en de socialisten zijn geen eeneiige tweeling in het Europees Parlement. Het is geen wet van Meden en Perzen dat hun stemgedrag in het Europees Parlement altijd gelijk zal zijn, integendeel Het zijn twee aparte fracties die onderling ook verdeeldheid kennen. De vermeende winst van GroenLinks PvdA is dus  feitelijk een niet bestaande overwinning omdat de zetels over 2 clubs in het Europees Parlement verdeeld worden. Eigenlijk is het een  misselijkmakende arrogantie naar de kiezer.

Dus mocht u op GroenLinks PvdA gestemd hebben, dan is het resultaat van uw stem  op deze club niet transparant. Aanvoerder van de kieslijst die wij steevast op de redactie duiden als Bas Brandhout alias Bas Eickhout heeft tijdens de afgelopen 5 jaar vaak genoeg tegen de groene plannen van Timmermans in het Europarlement geageerd omdat ze naar de mening van Basje Brandhout niet ver genoeg gingen.

In onze eerdere analyses voorspelden we reeds het scenario van verlies. Aan elke waanzin komt ooit een einde, de vraag is alleen wanneer en of het niet te laat is.

Dynamiek en de dogma’s

Het wordt tijd dat het dogmatisch woord “eurokritisch”  aan diggelen wordt geslagen. Zowat iedereen is het er over eens dat je moet samenwerken in Europees verband. Alleen de politieke koers die daarbij gevaren moet worden is een aanhoudend punt van verschillende opvattingen. Geen weldenkend mens zal tegen een gezamenlijk Europees optreden zijn in de strijd tegen het terrorisme en de misdaad, geen mens zal tegen Europese samenwerking zijn als een ongekend grote ramp ons treft en hulpverleners van de brandweer en andere hulpdiensten uit de ganse EU schieten ons te hulp. Ook dat is Europa.

Dat je van mening bent dat bepaalde thema’s een bevoegdheid moeten blijven van de lidstaten, omdat de nationale situatie te veel op inhoud van elkaar verschilt van een andere lidstaat en er dus een op maat gemaakt beleid wenselijk is, vormt een volstrekt legitieme reden om tegen voorstellen die het recht tegenovergestelde te beogen bezwaren te hebben. Even extreem en in theorie gesproken, in de Noordelijke ijszee heb je ijsbrekers nodig, in de Middellandse Zee niet, dus je hoeft de lidstaten aan Middellandse Zee verplichten om ijsbrekers te hebben. Dat is niet eurokritisch, dat is “eurorealistisch”.

Maar het simplisme van menig journalist, commentator en politicus is zo groot dat het gewoonweg bedroevend is. Je runt geen Europese Unie op basis van kretologie,  dogma’s en waandenken.  Het belang van de burger, de welvaart en de veiligheid plus de factor stabiliteit dienen in balans met elkaar  te primeren.  Zowel op rechts als op links wordt de term eurokritisch gebruikt.  Feitelijk is het een holle, lege term. Als je tegen een bepaald beleid binnen de Europese Unie bent,  dan is dat een normaal democratisch recht. Dat betekent dat je van mening verschilt met de initiatieven tot wetgeving van de Europese Commissie. Dan betekent het dat je van mening bent dat het Europees Parlement deze voorstellen moet wegstemmen en dat je hoopt dat de Europese Raad de plannen ook verwerpt. Heeft niets te maken met radicalisme of nationalisme. Want ook de tegengeluiden behoren binnen een Europees Parlement hoorbaar te zijn. Het is echt niet moeilijk. Maar als het niet uitgelegd wordt dan weten mensen dat niet. Het proberen weg te honen en te politiek te framen van mensen die een wat behoudende koers varen, dat is een zeer gevaarlijke vorm van extremisme op basis van een onbestaand en absoluut eigen gelijk met een totalitair karakter dat we nu vooral ter linkerzijde waarnemen en onder “politiek hervormde liberalen” die geen echte klassieke liberalen meer zijn.

Europa is wel of geen strontkar?

Europa heeft dus meerdere fora waar afzonderlijk de leden van het Europees Parlement en de Raad waarin staats- en regeringsleiders plus de vakraden van de vakministers hun zegje kunnen doen. Het is vanuit partijen die zich voorheen “tegen” de Europese Unie zoals de PVV keerden ongeloofwaardig als je zeer actief gaat campagne voeren om in Brussel  zetels te veroveren, als je initieel altijd tegen dat instituut bent geweest. De PVV heeft die koers laten varen maar dan nog bleef het ongemakkelijk om campagne te voeren. Om je kont te keren tegen een instituut alsof het een instituut een vieze strontkar is, is niet verstandig.

Een zuigwagen (ander woord voor strontkar) zuigt putten en septische tanks leeg. De smerigheid wordt er uitgehaald. Het is aan de onze Europese volksvertegenwoordigers om de politiek realistisch en zuiver te houden. Daarbij is de spreekwoordelijke strontkar een instrument dat helpt en niet om er op af te geven.

Het kijkglas op zo’n ouderwetse strontkar is misschien nog wel het meest functioneel onderdeel. Het kijkglas geeft aan wanneer de maat vol is. De staat van de publieke opinie is dat spreekwoordelijke kijkglas.

Maar hoe krijg je mensen zover om naar de stembus te gaan en voor jouw partij in het eerder zo “gehate” Brussel zetels te gaan winnen?  Het is dus niet slim geweest om altijd maar tegen “Brussel” te schoppen en voor Europa de neus op te halen als of het zo’n strontkar is. Schop tegen het beleid, voer oppositie, maar schop niet tegen het instituut. Zeg dat je institutionele veranderingen wilt. Vertel dus een eerlijk verhaal.

Politiek gezien bots je wel op een de spreekwoordelijke muur van onvermogen, een gegeven dat niemand te verwijten valt. Voor veel mensen is Europese politiek gewoon weg te complex, te ingewikkeld en voor sommige mensen te droog van stof. Nou valt dat laatste wel mee, als je maar weet hoe je mensen geïnteresseerd kunt krijgen op basis van feiten.

Aan de andere kant zijn wij het eeuwig dramatisch gezever zat van Frans Timmermans, die de PVV ervan beschuldigt Europa van binnenuit te willen slopen. Doodmoe worden we van die vent. Net zoals we de rest van zijn retorische gejammer ook kotsbeu zijn. We hebben in de afgelopen jaren van Timmermans en zijn gedachtegoed geen spaander heel gelaten op inhoud. Wat rest is een “zielig hoopje politiek gebral wat we zullen duiden als zaagsel” en wat we kunnen opvegen.

De partijen die tegen het beleid in Brussel vaak terecht fulmineerden, hadden namelijk geen electoraal fundament en geen electorale kapstok die de kiezers enig vertrouwen zouden hebben kunnen geven Dit wist de PVV van Geert Wilders wel, maar het is verdomd moeilijk om de retoriek tussentijds aan te passen zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. Nu de kiezers een mandaat hebben gegeven is die mogelijkheid er wel en strekt het tot de aanbeveling om goed te beseffen dat de  Europese Unie van nature geen “drammachine” was en niet hoeft te zijn.

Een scherpe hond is geen valse hond, honden worden niet vals geboren

Nu kunnen we de Europese Unie vergelijken met een hond(je). Scherp zijn en waken over het welzijn van de burger. Maar de personen acterend binnen de instituten van de Europese Unie hebben de EU zo mishandeld dat deze ze valse trekken hebben vertoond. Tijd voor resocialisatie. Geen hond wordt vals geboren. Een hond wordt vals gemaakt. De Europese Unie is dus ook niet met een vals karakter “geboren”.

Het vastgebonden hondje

Maar tegelijkertijd mag u ook niet het hondje blijven voelen dat bij de winkel niet naar binnen mag en zich laat vastbinden, omdat u de toegang onthouden wordt. Participeer! Dus was gaan stemmen. U kunt zelf uw vrijheid om uiting te geven aan uw visie opeisen. De wet geeft dat recht.

Maar dat betekent ook voor rechts zowel links dat men de waan van de dag moet los loslaten en zich inhoudelijk en intellectueel verdiepen in de grondleggers en hun visies die heel wat verschillen van het dramatisch jankbakken binnen de huidige Europese Commissie en het Europees Parlement in haar huidige samenstellingen. Vervelend hé om moeite te moeten doen om uw vrijheid te bewaren en te bewaken?

D-Day

Zijn daarvoor alle slachtoffers gevallen toen vanuit Groot Brittannië op D-Day de geallieerden op de kust in Normandië het Europese vaste land kwamen bevrijden? Vorige week herdachten we de slag. Een paar dagen lijken we het al weer vergeten

Houd je bij de feiten en zorg dat je kwaliteit afvaardigt namens de Europese bevolking, mensen met dossierkennis, mensen met historische kennis en politiek gevoel.

Is de werking van de democratie in Europa perfect? Verre van dat. Onder meer omdat we de gezichten, de achtergronden en de agenda’s van de parlementsleden van andere landen over het algemeen niet kennen. Dat is iets wat in de aanloop naar de volgende verkiezingen wellicht meer aandacht verdient. Bij ons heeft het om diverse redenen aan mankracht ontbroken om die weg in te slaan. Dus wij hebben in alle eerlijkheid ook een mea culpa te slaan en wij weten wat wij in de aanloop naar de volgende verkiezingen moeten verbeteren.

Jongleren met wetenschap

Politiek is jongleren met beleid, zodat er compromissen kunnen worden gesloten. Net zoals dat op nationaal vlak het geval is. De Green Deal werd een tragische soap waar nu fiks op de rem wordt getrapt. Niet omdat we geen behoorlijke leefomgeving willen hebben, maar omdat dogma’s blijken te wankelen en we aan symboolpolitiek niks hebben. Rekenmodellen van wetenschappers verschillen te veel van elkaar op het gebied van klimaat en stikstof, om daar een “proportioneel” beleid op te bouwen zonder de kans te lopen je schuldig te maken aan onbehoorlijk bestuur.

Wat is exacte wetenschap en wat is wetenschap voorzien van een ideologische inkleuring? Let wel, onbehoorlijke wetgeving waaruit later onrechtmatigheden gevloeid blijken te zijn, geven normaliter recht op compensatie aan de gedupeerden, maar het leed is vaak wel onherstelbaar geschied.

Er zijn miljarden er doorheen gejaagd door “Brussel”. Het resultaat van de bestedingen aan subsidies zijn niet stuk voor stuk geïnventariseerd op feitelijke doelmatigheid. Een taak voor het nieuwe parlement. Met name de Budget Controle Commissie in het Europees Parlement zou hier eens een diepgaand onderzoek naar moeten doen en alle gesubsidieerde projecten nog eens onder de loep moeten nemen.

We staan in de buurt van Antwerpen, nabij Schilde om precies te zijn en we zien dat er met geld uit het corona herstelfonds een fietspad werd aangelegd. Welke ondernemer, burger  of instantie wordt er in deze feitelijke schadeloos gesteld wegens maatregelen die de burger en het bedrijfsleven opgelegd kregen en afgekneld hebben gedurende de lockdowns en andere paniekmaatregelen?

Boeren

Moet je mensen hun levenswerk zoals dat van onze boeren  nu echt ten gronde gaan richten om je ideologische gelijk te halen zonder jezelf ooit een spiegel voor te houden en je eigen absolute gelijk niet eens te toetsen?

Heeft iemand er al eens serieus bij stilgestaan dat de boeren voor ons eten zorgen, vegetariër of geen vegetariër? Spinazie en andijvie kun je echt niet telen op je eigen open vleeswonden. Denk eens na!

Bedankt voort het stemmen

Heel lief dat “Europa” ons bedankt voor het stemmen middels een social media campagne, maar de verkozenen in het parlement zullen moeten bewijzen dat ze de stem waard waren  en de nieuwe Europese Commissie zal het moeten gaan waarmaken.

Het vertrouwen moet, zoals overal, gewonnen of teruggewonnen worden. Dat doe je niet met megalomane plannen die onhaalbaar zijn, dat doe je door de burger naar waarheid en feitelijkheid het gevoel te geven dat Europa echt iets toevoegt. Dat doe je met denken en overdenken. Dat doe je niet met grote woorden, maar met merkbare daden.

Immigratie

Het migratiepact zoals dat recentelijk werd goedgekeurd door het Europees Parlement kan feitelijk nu al weer de vuilnisbak in. Met name de Fransen hebben ongekend fel gestemd. Zij zijn de aanslagen en de rellen in de Franse voorsteden nog niet vergeten en vergeven komt al helemaal niet in het woordenboek voor.

Het Rassemblement National heeft niet voor niets 32% van de stemmen binnengehaald. U kunt daar wat van vinden, maar het is de realiteit en de Franse president Macron heeft niet voor niets direct verkiezingen voor het nationale parlement uitgeschreven.

Wat je van Macron ook moge vinden, het getuigt wel van respect voor de democratie. Overigens waren de Polen en de Hongaren toch al niet van plan zich veel van het migratiepact aan te trekken. Geert Wilders verklaarde dat hij liever een bedrag per ongewenste immigrant betaalt, om deze buiten Nederland te houden, dan deze toe te laten zoals in het Migratiepact is afgesproken. Maar zeker de bevolking in de Oost-Europese landen zit helemaal niet te wachten op een ontwrichting van de redelijk homogene samenleving. Ook met die wens van de bevolking zul je rekening moeten houden zonder ook maar iets door de strot te duwen.

Alle feiten tegen elkaar afwegende, mist het recente Migratiepact, gelet op de recente politieke verhoudingen, een breed mandaat van de kiezer. Moreel gezien is het enig juiste om de zaak opnieuw te laten behandelen door het Europees Parlement in de nieuwe samenstelling.

Oekraïne en Rusland

Los van de centjes,heeft de oorlog in Oekraïne aan meer dan genoeg mensen het leven gekost. Het grootste gewapend conflict in Europa na de Tweede Wereldoorlog. Nee, de Russische invasie in Oekraïne is buiten elke proportie en kan nooit en te nimmer goed gepraat worden. Het leed wat in Oekraïne wordt aangedaan blijft ons naar de keel grijpen. Maar de realiteit leert ons ook dat de ingeslagen wegen door Europa en de VS niet lijken te leiden tot het stoppen van de oorlog binnen een afzienbare tijd. Elke uitkomst van de oorlog zal slechts een tijdelijke uitkomst zijn die misschien meerdere generaties kan overstijgen, maar nimmer definitief zal zijn. Om tot dat besef te komen zullen we eerste de relativiteit van ons eigen bestaan en de duur daarvan onder ogen moeten durven zien.

We denken dat er een politieke omleiding, ook wel “deviation” genoemd, nodig is om niet in een totaal bad van vernietiging te vallen. Laat Oekraïne niet vallen, maar laat de normale Russische burger ook niet in de steek. We hebben niets aan dat nieuwe ijzeren gordijn. Niet alleen vanuit humanitair oogpunt. Ook vanuit historisch-wetenschappelijk oogpunt, omdat we nu niet meer in staat zijn om, ongestoord in alle rust en sereniteit in Rusland onderzoek te doen naar de daadwerkelijke grondslagen van het Europese continent. Dat is hard nodig om de toekomst van Europa verder in een vorm van stabiliteit vorm te geven. Dit is geen legitimatie van de Russische invasie in Oekraïne, integendeel.

In het belang van de bevolking van Oekraïne, de bevolking in de Europese Unie en ook in het belang van de Russische bevolking is het zaak om de normale Russische bevolking niet het gevoel te geven dat wij om hun leven niks geven. Breng Rusland niet in een soort van positie waarin Duitsland na de Eerste Wereldoorlog is gebracht. Het gaf deels een voedingsbodem voor de Tweede Wereldoorlog en de gepleegde misdaden. We hebben met de klassiek Russische bevolking historisch en cultureel meer gemeen dan we zouden denken.

Dat de Oekraïense president Zelensky zijn land te vuur en te zwaar op het internationale politieke toneel verdedigt is niet meer dan normaal, anders zou het een lapzwans zijn.

Dus de politieke communicatie met de buitenwereld zal met name door Europa anders gevoerd moeten gaan worden en meer gericht worden op de Russische bevolking dan op het Kremlin.

Vergeet niet dat, ondanks de diepe en haast niet te helen wonden, beide landen wel primair een christelijke beschaving als basis hebben.

Hoe onwenselijk het ook moge lijken en voelen en de facto ook zo zal zijn, we moeten rekening houden met de mogelijkheid dat de grenzen van Oekraïne zoals getekend in 1991 voorlopig niet zullen weerkeren. Nogmaals: Maar de definitie van “definitief” zal, zo leert ons de geschiedenis, het tegengestelde betekenen. Politiek definitief is nimmer absoluut en dus nimmer blijvend.

Afrika

Europa mag ook niet vergeten, ondanks dat het op een ogenschijnlijk dodgy manier gebeurt dat de Russen met hun paramilitaire milities in West-Afrika, waaronder Mali, Islamitische Staat samen met o.a. Malinese militairen het bevechten zijn met redelijk goed resultaat. Daarmee wordt ook voorkomen dat Afrikanen massaal op de vlucht slaan naar Europa. Eigenlijk raar dat we de Russen politiek en met militaire ondersteuning van Oekraïne bekampen en dat tegelijkertijd, de Russen zorg dragen dat in West-Afrika het jihadisme wordt bestreden  iets wat absoluut een gemeenschappelijk doel is van Europa, de VS en Rusland. Is dit een tegenstelling of een schijnbare tegenstelling? Dat is iets om op terug te komen. De grondvraag is en blijf of we, en dit zonder emotioneel gekakel, Afrikaanse landen niet te snel onafhankelijk hebben laten worden. Waren er destijds geen voorzienende geesten, want dit kon je op je 10 vingers natellen dat ook islamisten zich zouden gaan roeren in West-Afrika.

Terug naar Europa en Oekraïne

Er zal dus een oplossing gevonden moeten worden die op de lange termijn, wellicht één tot meerdere generaties overstijgend, garandeert dat de wapens zullen blijven zwijgen. Vijf jaar na het aflopen van de Tweede Wereldoorlog werd West-Duitsland weer opgenomen in de gemeenschap van beschaafde landen. Verhoudingsgewijs is dat enorm snel, gelet op de onvergeeflijke misdaden aan Duitse zijde. Wij vragen ons af of er ergens een mogelijkheid is om Rusland na een wapenstilstand ook weer te reïntegreren in de familie van Europese landen, waarvan het tot de Oktoberrevolutie in 1917 en tussen 1990 en 2022 (zij het met horten en stoten) ook deel van heeft uitgemaakt.

We analyseren ons stuk, en wij, schrijvers van dit stuk hebben voortdurend een verschillen van inzichten over hoe het conflict in Oekraïne tot een goed einde te brengen en we moeten beiden toegeven dat we het op dit moment gewoon niet weten. Dit ondanks alle opgedane kennis in al die jaren. Daar zijn we het wel over eens maar de twijfel overheerst. We verlaten ons maar op een citaat van René Descartes, “Twijfel is het begin van wijsheid”. Het is slechts een schrale troost.

Zelfreflectie; Ook daar heeft het in “Brussel” binnen de Europese politieke gelederen vaak aan ontbroken.