Om een beetje een impressie te geven
toog ik, als uw verslaggever, op deze dinsdag 6 november op de
bonnefooi naar West-Vlaanderen. Naar een aantal plaatsen die voor
altijd in het geheugen gegrift staan en stuitte op

aangrijpende momenten die ik niet had
verwacht.

De oorlog droeg niet alleen vragen met zich
mee van “waarom”, maar ook waar is mijn zoon, mijn broer, mijn vader?

Wat rest zijn de namen van de 54.000
vermiste Britse militairen die zijn gebeiteld in de Ieperse Menenpoort.
Waar  tot op de dag van vandaag elke avond klokslag acht uur de last
post gespeeld wordt. De Menenpoort. Een kolossaal imposant bouwwerk waar
op de muren van de boog en de trapportalen zowat iedere centimeter
bedekt is met een naam, een naam van een militair die nooit meer
huiswaarts zou keren. Een militair die wellicht geroepen heeft om zijn
mama en zijn papa terwijl helse pijnen, afgerukte ledematen en niet meer
te genezen wonden hem in de overgang bracht van levend mens tot een dood
lichaam, waarvan slechts de herinnering van zijn naasten aan zijn
persoon in de harten van hen die hem misten, levend werd gehouden.

Welkom in de Westhoek, Welkom op Flanders
Fields. Nergens werd de term “dodenakkers” zo feitelijk als op dit
betrekkelijk klein stukje grond in de Belgische provincie
West-Vlaanderen. Langs de oevers van de IJzer, in de loopgraven op
steenworp afstand van de vijand was het veroveren en veroverd worden.

De door oorlogshandelingen, explosies,
kraters en loopgraven omgewoelde aarde van de Westhoek was
biologisch gezien een goede grond waardoor de klaprozen in veelvoud
konden gaan bloeien. Lang speelde bij veel mensen de gedachte dat de
bloeiende klaproos de reïncarnatie was van de omgekomen soldaat.

Even verderop rooit een boer zijn
aardappelen. Aardappelen tot  groei gekomen op akkers waar de dood
massaal toesloeg. De consument van de aardappelen in kwestie zal nooit
beseffen dat zijn “patatten” verbouwd werden op een dodenakker. Dit feit
in relatie tot het consumeren van aardappelen in kwestie is totaal
irrelevant. De relevantie zit hem in het gevoel, de wetenschap dat waar
de dood nam de natuur weer geeft.

De route wordt voortgezet in de richting van
de het grote Britse ereveld Tyne Cot, of beter gezegd het ereveld van
het Britse Gemenebest. De weg werd halverwege onderbroken door een
tijdelijke versperring. Ik kijk over de heuvel heen en zie achter de
heuvel de nodige activiteiten op het ereveld Tyne Cot. Met een andere
blik zie ik opvolgend een drietal lijkwagen vanuit de richting van het
ereveld komen. Ik zie dat ze leeg zijn. Hun doorgang werd tegengehouden
door een dwars over het weggetje geplaatste versperring die ik uit
beleefdheid even weghaal zodat de rouwauto’s konden doorrijden. Bijna
onzichtbaar komt een politieagent op een scooter aangereden die ik de
hand schudde en vroeg wat er feitelijk plaatsvond. Blijkbaar hadden de
lijkwagens de stoffelijke resten van drie gesneuvelde militairen die
ergens te velde waren aangetroffen overgebracht naar hun laatst
rustplaats op het ereveld.

Het bleek te gaan om twee Australische en
een Britse militair wiens resten medio 2016 samen gevonden tijdens
wegwerkzaamheden waren in een bomput in het nabij gelegen Zonnebeke. Bij
de Britse militair werden nog stukken van zijn uniform en
enkele persoonlijke bezittingen gevonden.

11 november 2018, Armistice, oftewel de
wapens zwegen, het bloed vloeide niet langer, de tranen bleven regenen,
de doden
kregen hun definitieve laatste rustplaats.
De littekens op de zielen van de getroffenen zullen waarschijnlijk
nimmer zijn geheeld.