Vandaag is het Europadag. Vandaag is het in Rusland de dag waarop de overwinning
op nazi-Duitsland wordt gevierd. Beide op 9 mei. Niet toevallig. Als je naar de
kern kijkt dan is het einde van de Nazi-terreur de grondslag. Maar wat moeten we
met deze Europadag?

Tegelijkertijd vindt er vandaag opnieuw een verschrikkelijke en mensonterende
oorlog in Oekraïne plaats waar elke dag nodeloos mensen hun levens verliezen
terwijl we altijd hadden gezegd “nooit meer oorlog”. Hoe wrang!

Nu is vrede een redelijk leeg begrip. Wat is vrede? De geschiedenis heeft
ons geleerd dat de beste definitie die je aan vrede kunt geven niet meer is dan
een vorm van tijdelijke of langdurige stabiliteit, waarbij de veldslagen en
moordpartijen in de afgelopen 1000 jaar als parameter dienen.

Maar ik zie tegelijkertijd dat de stabiliteit ook intern dus qua nationale
politiek onder druk staat. De criticasters van de aanpak coronacrisis en de boze
boeren zijn militant in het geweer gekomen. Tegelijkertijd probeert de
“woke-gemeenschap” de bevolking op straffe van sociale uitsluiting ons op te
leggen welke woorden we moeten of mogen gebruiken. Dat is een verregaande en
onacceptabel ingrijpen in de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van
expressie. Ook de vermaarde geopolitiek analist Francis Fukuyama waarschuwt voor
de gevaren van de “woke-gemeenschap”.  Persoonlijk beschouw ik de
woke-gemeenschap als een gevaar voor de democratische rechtsstaat en ben van
mening dat de woke-gemeenschap onder meer omwille van voornoemde redenen zich
buiten de democratische rechtsorde heeft geplaatst.

Op een volstrekt ondemocratische en ongewettigde wijze wordt de vrije expressie
aan banden gelegd. Natuurlijk mag de woke-gemeenschap ergens iets van vinden. De
vrijheid van meningsuiting is heilig, maar politieke manipulatie,
geschiedvervalsing en indoctrinatie zijn gewoon duivelse praktijken. Daar mag je
nooit en te nimmer aan toegeven.

Als oprechte vrijdenker wens ik niks met extremisme van doen te hebben.
Integendeel.  Ik probeer in redelijkheid na te denken over heikele thema’s in
onze samenleving. Ik hou van onze vrije Europese Unie, maar niet van de koers
die politiek gezien op onderdelen door de Europese Commissie is ingezet, vaak
met volgend met een akkoord van een “slapend” Europees Parlement.

Inclusiviteit, weer zo’n leeg en vooral hypocriet woord

Het woord inclusiviteit is gewoonweg leeg, zo leeg als een leeg terras bij een
horeca-gelegeneheid waar geen mensen zitten.

De propagandamachine heeft de mond vol over inclusiviteit. Maar boze burgers
worden uitgesloten van de debatten en zelfs sociale uitsluiting is hen ten deel
gevallen en valt hen ten deel. Er is niets, maar dan ook niets geleerd. Dat
gegeven maakt mij verdrietig en woedend tegelijkertijd. Tellen deze mensen niet
mee in Europa? Schrijven we ze maar af? Is dat democratie?

Dan heb ik nog iets op mijn hart. Ik ontvang dagelijks de persberichten van de
buitenlandse dienst van de Europese Unie, de EEAS. Een dienst die ik echt een
warm hart toedraag omdat diplomatie gewoon een kunstvorm is. Maar dat betekent
niet dat alles wat er binnen de dienst gebeurt of niet gebeurt mijn goedkeuring
kan dragen.

Op Europadag spreekt EU-buitenlandchef Josep Borrell in een video over vrede en
onder de Europeanen. Maar hij is niet “inclusief”. Hij sluit de etnisch
Indo-Europese bevolking van Iran feitelijk uit. Waar is een niet mis te verstaan
diplomatiek antwoord had moeten volgen op het misdadig ophangen van een
Zweeds-Iraanse opponent van het regime? Het bleef het “oorverdovend” stil. Waar
is het protest tegen de schandalige hernieuwde opsluiting van Sepide Qliyan. Ze
kwam vrij, bij haar vrijlating scandeerde ze leuzen tegen de Iraanse dictator
Khamenei, werd opgepakt en vloog weer 2 jaar de cel in. Weer bleef het stil in
Brussel.

Europa acht zichzelf de beschaving van de wereld, maar het oude Perzië, stond
ooit qua beschaving ver voor op tal van Europese veenpaupers.

De Europese Unie

Een thema waar mensen iets van vinden, in welke vorm of met welke mening dan ook,
is de Europese Unie. Over dit instituut gaan de wildste verhalen de ronde in
positieve en negatieve zin. Maar wat zijn nu eigenlijk de feiten? In de komende
weken verschijnen in dit medium diverse verhalen over de oorsprong die Europese
Unie. Niet bedoeld als propaganda. Ik heb niks met propaganda.

Wat loopt goed en wat loopt er radicaal fout?  Dan volgt de vraag, als het fout
loopt, waarom loopt het dan fout? Ook wij krijgen vaak de indruk en ik zeg
nadrukkelijk “de indruk” dat politici en ambtenaren die werkzaam zijn binnen de
Europese instellingen zich in een ivoren toren wanen, ver verwijderd van de
burger.

Dan dient de vraag zich aan, of betrokken politici nog wel in de geest handelen
van de oorsprong van de Europese Unie. De politici mogen nimmer vergeten dat zij
ten dienste staan en in dienst zijn van de bevolking en niet omgekeerd.

Oh wat zou ik graag een talkshow willen maken, die iets weg heeft van het
BBC-programma Hardtalk, maar dan scherper. Hardtalk heeft menig geïnterviewde
trillende handen bezorgd. Maar ik vrees dat ik geen gasten krijg die zich willen
laten interviewen.

Het speelde zich denkbeeldig af in Amsterdam

Naar personen die ik scherp bevraag of wens te bevragen heb ik de attitude van
“Ik stel hier de vragen en u heeft maar naar waarheid te antwoorden”. Wilt u dat
niet, dan refereer ik aan het karakter De Cock, met c-o-c-k-, gespeeld door
wijlen Piet Römer in de zich in Amsterdam afspelende serie Baantjer. Niet zelden
volgt er na het ondervragen van een mogelijke of getuige de afsluiting  “U kunt
gaan”.

“U bent niet tot antwoorden verplicht in de strafrechtelijke context, maar in de
journalistieke context kan het een ander verhaal worden”.

Toen ik dit ooit een zeker zichzelf te hoog wanend figuur op zijn plaatst zette,
na hem op inhoud de mantel te hebben uitgeveegd, bleef deze staan als een
lantaarnpaal met een te groot wortelkanaal welke in beton gegoten was, kon ik
niks anders dan in de voetsporen treden van de chef van De Cock, het karakter
“politie-commissaris Buitendam.

Even de hiërarchie volgens Peter en dus volgden er de woorden “Er uit!” richting
de betrokken persoon” Ik wil graag feiten horen, geen onzin. Maar als je anderen
vragen stelt , moet je ook vragen aan jezelf blijven stellen. Immers, een
spiegel moet je niet louter iemand anders voorhouden, ook jezelf moet je die
spiegel blijven voorhouden.

Symbolisch gejammer

Die brug sla je niet met het Europese Volkslied “Ode aan de Vreugde”. Welke
vreugde? Oh qua arrangement is het een mooi muziekstuk, maar de wijze waarop het
geponeerd wordt lijkt een beetje op het geacteerd en vermeend geluk in
Noord-Korea. Als we dan toch mensen willen verenigen kunnen we beter het
muziekstuk “Ik hou van u” van de Vlaamse rockband Noordkaap
omarmen en voordragen. Luister het, en laat het gevoel over u komen:

De accordeon, de stem en het arrangement vormen niet anders dan het café waar
iedereen komt, iedereen met iedereen praat en geniet van een pintje, iets
sterkers of wat lichter. Geen gebral uit de ivoren toren, geen gemat, geen
geknok, geen caféruzies maar gewoon gemoedelijk.

In een sfeer van gemoedelijkheid zijn tegenstellingen en schijnbare
tegenstellingen makkelijker te overbruggen.  Maar door het gepalaver  op sociale
media en elders lijkt iedereen andermans vijand te zijn geworden, en dat geldt
voor vaak begrijpelijk losgeslagen burgers maar ook voor vermeend wereldvreemde
klepkakende politici.

De stelling,  het absolute gelijk en de jaknikker

U, ik en iedereen, we nemen allemaal wel
eens stellingen in. Maar wat is een stelling? Laten we kijken naar de militaire
kant van de oorsprong van het woord. In deze zin van het woord, wordt er een
bouwsel of structuur ingenomen dan wel gebouwd van waaruit de tegenstander zijn
aanvallen getracht worden a te slaan dan wel offensief de tegenstander te
bestoken. Kan zo’n stelling eenvoudigweg worden verplaatst? Nee, want in de
strikte zin van het woord is het een “onroerend goed” of in juridische termen
een “onroerende zaak”. 

Iets wat vast staat heeft dus een absoluut karakter totdat het gesloopt of
vernietigd wordt. Sloop of vernietiging gaat altijd gepaard met de nodige kracht
of waar van toepassing, geweld. Dus als wij een mening hebben , c.q. een
stelling hebben innemen, die we als de absolute waarheid beschouwen en niet
bereid zijn deze bij tijd en wijlen nog eens te herzien of aan een
feitenonderzoek te onderwerpen dan staan we dus niet open voor eventueel
voortschrijdend inzicht of eventuele gewijzigde omstandigheden.

De laatste term “gewijzigde omstandigheden” wordt niet voor niets gebruikt in de
rechtspraktijk en de rechtspraak. Immers situaties zijn zelden “statisch” . Dus
wellicht is het soms aan te bevelen dat we onze mening of ingenomen stelling nog
eens spiegelen aan de feiten. Ik pretendeer nimmer het absolute gelijk aan mijn
zijde te hebben. Ik zoek geen argumenten bij de feiten, ik zoek feiten om
argumenten die op tafel gelegd worden te kunnen staven of te weerleggen.

Het absolutisme in een mening of ingenomen stelling kan heel gevaarlijk zijn en
uw eigen belangen en de belangen van derden in hoge mate schaden. Dat geldt ook
waar het de Europese Unie betreft inclusief de stellingen die door de diverse
actoren binnen de EU , worden ingenomen die overigens niet altijd elkaars
politieke vrienden zijn. 

Tegen alles al jaknikkend  ja zeggen wat er vanuit de Europese Commissie komt,
zonder zelf na te denken is onverstandig en erg dom. Overal “nee op zeggen”
omdat het “uit Brussel” komt is evenzeer onverstandig. Het gaat om de feiten.

Maar ook niet iedere kritiek op de werking van de Europese Unie is terecht. Ook
niet iedere lofzang is terecht. Het draait om de feiten en niets anders dan de
feiten. Punt!

Napraten kan iedere “aap“

Elkaar napraten kan bij wijze van spreken iedere aap. Ons op laten jutten door
propaganda, van welke kant dan ook  kan ook een teken zijn van individuele
zwakte of een gebrek aan wil of kunde. Het is natuurlijk ook lekker makkelijk
als iemand voor u denkt.  Durf te denken, durf verder te denken. Durf vragen te
stellen, en als de politiek ze niet wenst te beantwoorden, dan gaan wij voor u
op zoek naar antwoorden. Het absolute gelijk bestaat niet. Vaak zijn absolute
meningen ingegeven door absolute dogma’s zoals dat vermaledijde islamitisch
regime in Iran inneemt en tegenstanders rustig en zonder enige gewetenswroeging
vermoordt of opsluit. Wees dus geen ayatollah, maar denk op basis van
argumenten. Niemand mag u een mening opdringen, daarvoor bent u mans en hopelijk
vrij genoeg om zulks zelf te doen.

Het “groter plaatje” zien is niet een kwestie van afgaan alleen afgaan op
memes. Op de redactie hebben we genoeg stof om in de komende tijd Europese
politici het vuur aan de schenen te leggen, waarbij de kans op politieke
brandwonden allesbehalve is uitgesloten. Want wat er vanuit de Europese
instellingen gecommuniceerd wordt, staat vaak haaks op de realiteit.  In dat
geval krijgen we een hele rare situatie die we beeldend moeten uitleggen.

Ik doe een poging: Reduceren tot sloop- en brandhout

De gebouwen waarin de “Brusselse actoren werken, zetelen en vergaderen” zijn niet
de militaire stellingen die voor politieke sloop of politieke vernietiging in
aanmerking komen. Nee, de ingenomen stellingen door politici , lijken
spreekwoordelijk op een onroerend goed  (dus niet verplaatsbaar). Dit alles
binnen het onroerend goed zijnde de gebouwen van de Europese Unie. Die
stellingen en standpunten kunnen voor een verbale politieke sloop in aanmerking
komen.

Reduceren tot sloophout, tot brandhout die we kunnen opstoken in onze politieke
afvalverbrandingsinstallaties, die nieuwe energie geven om de eeuwige cyclus van
onverstandig en louter politiek gemotiveerd gepalaver tot politieke as te
reduceren.

Ik hou van u

Ik vraag u alleen één ding. Laat u niet door haat, boosheid en woede leiden. Dat
werkt tunnelvisie in de hand, dan ziet u makkelijker dingen over het hoofd. Dat
doen wij hier, ter redactie, ook niet. Als journalisten van Facts Found zijn we
er voor u, zijn we onbezoldigd in dienst van u als burger omdat u als burger ons
aan het hart ligt. Wij houden van u, ik hou van u. Platonisch, maar niet minder
oprecht.

Persoonlijk

Ondanks alle kritiek die ik heb op het functioneren en de gevoerde politiek
binnen de Europese politieke instellingen, ben en blijf ik mij Europeaan voelen.
Als het ooit afgelopen met mij is, graag de vlag van het Europese continent op
mijn kist. Dus de blauwe vlag met de gele sterren.

Dit stuk is niet zomaar tot stand gekomen. mijn gewaardeerde en geliefde
collega Christel Dubos, de Nederlands-Iraanse hoogleraar rechtsencyclopedie
Afshin Elian en de bewonderenswaardige Nederlands-Iraanse actrice en
regisseur Maryam Tarami waren mijn inspiratoren om dit stuk te schrijven. Ik
hou van u!