door Peter-Vincent Schuld en Christel Dubos

Vandaag en rond vandaag herdenken we de totaal onschuldige slachtoffers van de progrom, de moord, lynch- en letterlijke slachtpartijen in Israël die werden aangericht door de Palestijnse terreurorganisatie Hamas. We herdenken de ontvoeringen van mensen die het leven vierden.

De sympathisanten van Hamas weten zich, de dag van de herdenking, weer niet te gedragen en belagen met geweld  de mensen die deze  pogrom herdenken. In Amsterdam, Nederland moet de ME (oproerpolitie) er zelfs aan te pas komen.

Afgelopen zondag, 6 oktober plaatst de zeer respectabele professor rechtsencyclopedie Afshin Ellian een opiniestuk uit het Parool van de hand van Marcel Levi  op zijn Linkedin-pagina, die stevig inhoudelijke en feitelijke kritiek geeft op de eenzijdige pro-Palestijns en niet zelden vaak inhoudelijk foutieve berichtgeving van de NOS. 

Onze redactie heeft met hard bewijs eerder aangetoond dat de NOS als nieuwsmedium onbetrouwbaar is inzake haar berichtgeving. Als we zeggen “hard bewijs, dan bedoelen we ook hard bewijs”. Het gevoel is dat de zender op zijn minst de schijn opwerpt een Palestijnse propagandazender te zijn.

Vervolgens worden we geconfronteerd met de reactie op de bijdrage van professor Ellian van een zekere Walid Moudrous, notabene een vasculair neuroloog en specialist neuro-interventie en dus een spoedarts voor acute neurologische aandoeningen.

Moudrous reageert op het stuk van Marcel Levi en schrijft: “Ik ben bang dat Levi een beetje de weg kwijt is door de zionisten vrij baan te geven………….”  Feitelijk ontkent de arts Moudrous hiermee het bestaansrecht van de Staat Israël en ontzegt hij de Joodse wereldbevolking hun eigen thuisland, dat na eeuwenlang in Europa vervolgd te zijn geweest,  met als één na laatste dieptepunt voor 7 oktober 2023 , de Holocaust. Dit kan niet anders opgevat worden dan antisemitisme avant la lettre. Want dat is Zionisme, het bestaan en het bestaansrecht van de Staat Israël, wat eerst een streven was en nu en feit. De terugkeer van de nazaten van zij die verdreven waren om zich te herenigen met de achterblijvers van dit 3000 jaar oude volk.

Bij ons beginnen er alarmbellen te rinkelen. Bij antisemitische incidenten wordt onze redactie vaak door de slachtoffers (vertrouwelijk) geïnformeerd, immers, er geldt hier een gouden regel : “Wij luisteren, ons brongeheim (verschoningsrecht)  is wat ons betreft onaantastbaar en wij laten bij gesprekken mensen in hun waarde.” Al vrij snel worden wij benaderd door Joodse mensen, die aan deze uitingen aanstoot nemen en zelfs bang zijn om bij een eventuele neurologische aandoening nog in het Maasstad Ziekenhuis behandeld te worden, waarbij ze de grote kans lopen, met betrekking tot neurologie, geconfronteerd te worden met dr. Walid Moudrous die er een zeker gedachtegoed er op nahoudt. De emoties en de angst bij de mensen die ons benaderen lopen hoog op. Zelfs termen als “Kamparts” vallen.

Vandaar dat wij ook de vraag hebben of Moudrous nog wel een veilige patiënten-omgeving biedt of kan bieden. Dus wij gaan op zoek naar de feiten. Het enige dat we concreet hebben is een abjecte uitspraak en aan de andere kant begrijpelijke emoties.

Of die angst terecht is proberen we uit te vinden door Moudrous juist persoonlijk te benaderen en hem opheldering te vragen. We bellen met de afdeling Neurologie van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam en vragen aan de telefoniste om doorverbonden te worden met dr. Walid Moudrous. Een telefoniste was in de eerste instantie nog in een hartelijke bui. Moudrous zou, volgens de telefoniste, vandaag 7 oktober, “telefonische wacht hebben” en de telefoniste vraagt waarover het gaat. Wij leggen de uitspraken voor, en geven een deadline door waarbinnen hij inhoudelijk kan reageren. De telefoniste keert bij ons terug, en opeens een stuk minder vriendelijk en hartelijk en weet ons te melden dat “Moudrous niet onder de indruk is”. Het lijkt erop of Moudrous geen zin heeft om zelf te reageren, misschien had hij een belletje of misschien ging zijn beeper over. Het is even speculeren. Maar wij vragen de telefoniste waarom ze opeens zo hatelijk is en willen nog in vriendelijkheid een paar woorden tot haar richten, immers we waren en zijn ook beleefd en vriendelijk naar haar toe. Ze antwoordt: “Misschien ben ik te oud geworden voor dit werk.” We staan op lange en zere tenen, zoveel is ons wel duidelijk.

De theoretische vraag ontstaat of, in het onverhoopte geval er in Rotterdam of omgeving een ongeval of aanslag zou gebeuren waarbij Joodse en/of Israëlische slachtoffers zouden vallen, Moudrous zijn werk naar behoren en naar beste vermogen zou uitoefenen.

We willen de vraag stellen aan Moudrous zelf, maar Moudrous reageert niet en hult zich in stilzwijgen. Het geeft ons een naar gevoel.

Dan richten we ons maar naar de persdienst van het Maasstad Ziekenhuis. De materie lijkt erg gevoelig te liggen daar de reactie toch geruime tijd op zich laat wachten, maar in. ieder geval worden we fatsoenlijk en uiterst beleefd te woord gestaan door Monique Snoeij, woordvoerster van het ziekenhuis. Er wordt vanuit het ziekenhuis gewerkt aan een formele reactie zo vernemen wij even na de klok van zes uur in de avond. Om half negen deze avond krijgen we een berichtje van mevrouw Snoeij van het Maasstad Ziekenhuis dat ze nog op een bericht zit te wachten. Om ongeveer kwart over negen, deze avond rolt het antwoord binnen van Monique Snoeij, woordvoerster van het Maasstad Ziekenhuis:

“Het Maasstad Ziekenhuis is een ziekenhuis waar iedereen welkom is. We ontvangen patiënten met meer dan 170 verschillende nationaliteiten. We vinden het belangrijk dat  al onze patiënten op een prettige en veilige manier in ons ziekenhuis kunnen verblijven, ongeacht hun afkomst, religie of cultuur.

Dit is ook opgenomen in onze gedragscode, die bij onze medewerkers bekend is. Als een medewerker zich uitlaat op een manier die hier niet bij aansluit, dan gaan wij hierover in gesprek met deze collega. Over de aard en uitkomsten van zo’n individueel gesprek doen wij geen uitspraken.”

Dit antwoord bevat, voor wie tussen de regels doorleest, veel meer inhoud voor “de goede verstaander”. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Wat dat betreft mogen we het Maasstad Ziekenhuis erkentelijk zijn.

Een heel verschil met de Nederlandse Vereniging voor Neurologie. Wij vragen een reactie op de uitlatingen van betrokken neuroloog Moudrous. Het Is de ene leugen na de andere die ons  na aandringen voorgehouden wordt. Ook daar zetten we de vragen vriendelijk in, maar krijgen geen antwoord. We bellen nogmaals. De toon is van de zijde van de woordvoerster opeens zeer onvriendelijk en ronduit vijandig. “Wij doen geen uitlatingen”. “Wij weten niet eens om wie het gaat” etc. (Leugen, we hadden de naam al voorgelegd”), “Wij weten niet of de arts lid is van onze vereniging.”  Weer een leugen.

Wij bekeken de internetpagina’s en stukken van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie en hij komt hier naar voren als lid van de werkgroep “acute neurologie”.  Niet liegen, madammeke, Niet doen. We vragen nog eens naar de correcte naam van de woordvoerster die opnam met Marjolein (onverstaanbare achternaam doch wel fonetisch te duiden). Madammeke de woordvoerster weigert haar naam te geven en vraagt  “wordt dat gepubliceerd?” Ja, natuurlijk.  Wij willen weten met wie we spreken, onze lezers ook trouwens.  Het gesprek wordt nog vijandiger en nog meer ontwijkend van de zijde van madammeke Marjolein. Dus we houden haar voor “en dan ooit zeggen wir haben es nicht gewusst?”. Marjolein reageert als een gebeten hond met hondsdolheid en wil het gesprek beëindigen.

Niet liegen madam, niet liegen, heel dom. Een snelle check op de website van de Nederlandse Vereniging voor Neurologie  leert ons dat het in deze om Marjolein van Kalles gaat die het woord voerde namens de Nederlandse Vereniging voor Neurologie. Het zijn de feiten, niet meer en niet minder. Het gaat niet om een eenvoudige hersenschudding. De club van breindokters houdt er zelfs een mediabeleid op na, wat dat ook moge inhouden.

Raar dat iedereen zo in de stress schiet als we normale maar kritische vragen stellen. 

Maar artsen die  de woorden  “de zionisten” bezigen, daar moeten we toch een beetje een oog op houden. Het geeft, niet alleen voor Joodse mensen, een zeer onveilig gevoel.

Analyse van de feiten

De uitlatingen van neuroloog Walid Moudrous zijn wat ons betreft zeer zorgwekkend. Juist omdat bij acute zorg zoals spoedeisende neurologie je voor 1000% moet kunnen vertrouwen op de maatschappelijke en geneeskundige  integriteit van artsen.

Daarom adviseren wij de directie van het Maasstad Ziekenhuis, zonder enige vooringenomenheid , dr. Walid Moudrous toch objectief te onderwerpen aan een uitgebreide en diepgaande veiligheidsscreening. Met de opmerking “de zionisten” van Moudrous,  is daar reden genoeg toe.

Ondanks de abjecte uitlatingen van Moudrous  hebben we geen enkele indicatie dat hij betrokkenheid heeft bij terroristische activiteiten, maar we hebben wel vraagtekens bij zijn openlijk als arts van het Maasstad Ziekenhuis uitgedragen gedachtegoed.

Zorg verlenen en hulp verlenen doe je met liefde en het is een roeping. Daar passen die soort uitlatingen en denkbeelden als “de zionisten” niet bij.

Overigens, maar wel terzijde…….

Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand die feitelijk levens redt zelf betrokken is bij terroristische activiteiten. We citeren het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde van 6 januari 2009 dat de titel “draagt “Arts-Terrorist” veroordeeld.” Een Britse rechtbank verklaarde Bilal Abdullah, destijds werkzaam bij het Royal Alexandra Hospital  in Paisley, schuldig aan het plannen van aanslagen in Glasgow en Londen waarbij, als het plan ten uitvoer was gebracht, het tot honderden doden had kunnen komen. 

Met hem stonden nog zes andere artsen onder verdenking.  De Britse politie wist de aanslagen te verijdelen. Ook het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde citeert in hetzelfde verhaal:

“De combinatie van arrogantie en spiritueel eergevoel kan zelfs van artsen monsters maken, schrijft het Canadian Medical Association Journal (CMAJ, doi:10.1503/cmaj.071159). Al Qaeda’s tweede man Ayman al-Zawahiri, Hamas-oprichter Mahmud az-Zahar, de oprichter van de Palestijnse Islamitische Jihad, Fathi Shikaki, en de oprichter van het Volksfront voor de bevrijding van Palestina, George Habash, zij zijn allen artsen.”

Dan hebben we het nog niet over de kampartsen zoals Josef Mengele en andere nazi-artsen.

Het devies is dan ook altijd te blijven screenen op verdachte gedragingen en discutabele uitlatingen en zo nodig de bevoegde autoriteiten in kennis stellen en deze verzoeken de screenings uit te voeren. Better safe than sorry.

Een arts heeft in principe veel speelruimte in het veld tussen leven en dood.